| Reizen in je hoofd Ik heb een vriend die geen gene kent. Continu zoekt hij de grenzen op van wat toelaatbaar is en tast hij de grootte af van het torelantievermogen van de mensen om hem heen. Daar waar ik denk dat ik al aardig aan het plafond zit van mijn durf, duwt hij mij altijd in de rug en roept hele erge dingen als: 'The sky is no limit’. Ik vind het groots als hij voluit doet wat volgens hem gedaan moet worden en schaam me tegelijkertijd wezenloos. Wat is dat toch. Schaamte voor het gedrag van een ander, waar je nota bene ook nog van houdt. En dat dubbele. Ik zou hem op een erepodium willen plaatsen voor alles wat hij doet, maar hem tegelijkertijd willen smeken ermee op te houden. Ik zou graag zijn zoals hij, maar heb het niet in me. Waar ik voorzichtig bouw aan een wereld in mijn hoofd, ramt hij wel ergens de fundamenten voor weer iets nieuws de grond in. Desnoods met blote handen. Hij pakt het bestaan met beide handen aan en verovert de wereld: ik ben graag thuis en reis in mijn hoofd. |